Głos Ziemi Urzędowskiej 2003

Marian Pomykalski

Autobiografia 

Urodziłem się 11 kwietnia 1933 roku w Urzędowie. Lata okupacji niemieckiej i zbrodni hitlerowskich oraz terroru stalinowskiego spędziłem w rodzinnym Urzędowie. Po ukończeniu szkoły podstawowej i gimnazjum w Urzędowie uzyskałem w 1949 r. tzw. „małą maturę”. W latach 1949–1951 uczęszczałem do II Liceum Ogólnokształcącego im. Hetm. Jana Zamoyskiego w Lublinie, uzyskując maturę i w 1951 roku zdałem egzamin wstępny na Akademię Medyczną, wydział lekarski w Lublinie. Niestety, z powodu braku miejsc, nie zostałem przyjęty na studia. W 1953 r. ukończyłem 2-letnią Państwową Szkołę Felczerską z wynikiem bardzo dobrym, po której otrzymałem trzyletni „nakaz pracy” – w Miejskim Szpitalu w Dąbrowie–Bór. Pracowałem w szpitalu, odbywając staże na oddziale chirurgicznym, wewnętrznym, dziecięcym oraz przyjmowałem chorych i prowadziłem profilaktykę w ambulatorium Kraśnickiej Fabryki Wyrobów Metalowych. Mieszkałem w tym czasie u rodziców w Urzędowie, dojeżdżając do pracy. W czasie urlopu dr. med. Alojzego Hevelke, jedynego lekarza Ośrodka Zdrowia w Urzędowie, miałem zastępstwo w Ośrodku, przyjmując dorosłych i dzieci oraz chodząc na wizyty domowe.

W czasie pracy w Miejskim Szpitalu w Dąbrowie–Bór, ówczesny ordynator oddziału chirurgicznego, dyrektor szpitala dr Stanisław Suliborski i wicedyrektor Władysław Serafin, wiedząc że pragnę studiować i zdałem egzamin wstępny na Akademię Medyczną w Lublinie z wynikiem pomyślnym, typowali mnie na studia lekarskie. Odpowiednie dokumenty złożyli w Ministerstwie Zdrowia w Warszawie przy ul. Miodowej. Ministerstwo pozytywnie rozpatrzyło podanie i skierowało mnie na kurs do Białegostoku. Tam, po odbyciu kursu w czasie wakacji oraz złożeniu egzaminów, zostałem przyjęty na drugi rok studiów Białostockiej Akademii Medycznej – w 1954 roku.

W 1955 r., za zgodą rektorów obu Akademii Medycznych, przeniosłem się do Lublina na III rok studiów, dołączając do grupy studentów z lat 1953–1959. Po zdaniu egzaminów dyplomowych i zaliczeniu 10-miesięcznego stażu przeddyplomowego otrzymałem, w 1960 roku, dyplom lekarza. W 1960 r. zaliczyłem zaocznie „Roczne studium prawne dla lekarzy” w Warszawie. W 1961 roku, będąc na rocznym stażu podyplomowym (interna, ginekologia), równocześnie uczęszczałem, poza godzinami pracy związanej z odrabianiem stażu, do Kliniki Laryngologicznej AM w Lublinie. Pragnąłem bowiem specjalizować się w laryngologii. Po ukończeniu stażu podyplomowego w 1961 r. otrzymałem etat naukowy w Klinice Laryngologicznej Akademii Medycznej. W 1964 r. uzyskałem I stopień, a w 1968 r. II stopień specjalizacji z laryngologii. W tym czasie, tj. w latach 1961–1968, pracowałem dodatkowo (3 razy w tygodniu) w Poradni Laryngologicznej przy ul. Młyńskiej w Lublinie, a także dyżurowałem w Klinice Laryngologicznej na oddziale dla dorosłych i dziecięcym.

Marian Pomykalski podczas pracy w przychodni w Lublinie w 1967 r.

W roku 1968, wiedząc o moim doskonałym przygotowaniu zawodowym i klinicznym, kierownik Kliniki Laryngologicznej prof. dr hab. Bolesław Semczuk otworzył mi przewód doktorski oraz zaproponował pracę ordynatora w Zamościu, Lubartowie i Lublinie.

Mnie jednak fascynowała inna praca – w terenie. Jak zarzewie – rzucone w czasie pierwszej mojej pracy w szpitalu w Dąbrowie–Bór przez ówczesnego ordynatora oddziału wewnętrznego dr. med. Karola Kuhla, specjalisty chorób wewnętrznych – pasjonowała mnie profilaktyka przemysłowa.

Dlatego po nawiązaniu kontaktu z ówczesnym dyrektorem Wojewódzkiej Przychodni Przemysłowej w Lublinie – dr. med. Czesławem Popikiem i odbyciu kursu w Instytucie Medycyny Pracy w Łodzi, rozpocząłem współpracę z krajowym konsultantem ds. laryngologii przemysłowej – prof. dr. hab. Wiesławem Sułkowskim. Zaowocowała ona 30-letnią pracą konsultacyjną w zakresie laryngologii przemysłowej na terenie całego dawnego województwa lubelskiego, a po zmianie województw w 1975 r., również województwa bialskopodlaskiego.

Pracując nadal na etacie w Klinice Laryngologicznej, od roku 1968 dodatkowo zatrudniony byłem w Wojewódzkiej Przychodni Przemysłowej w dziale konsultacji i nadzoru, a od 1970 r. na etacie. Nadal pełniłem dyżury w Kli-nice Laryngologicznej i w Szpitalu Kolejowym w Lublinie.

W 1971 roku obroniłem pracę pt. „Badania poziomu żelaza i miedzi w surowicy krwi chorych leczonych operacyjnie z powodu onkologicznych i zapalnych schorzeń górnych dróg oddechowych i uszu”, uzyskując tym samym stopień doktora nauk medycznych.

W 1971 roku założyłem rodzinę.

Promocja Mariana Pomykalskiego na doktora nauk medycznych

Pracując w Wojewódzkiej Przychodni Przemysłowej sprawowałem nadzór konsultacyjny laryngologiczny nad wszystkimi przychodniami i poradniami przyzakładowymi przy zakładach przemysłowych położonych w województwie lubelskim oraz na terenie miasta Lublina. Prowadziłem zajęcia dydaktyczne ze studentami AM wydziału lekarskiego (VI rok) z laryngologii przemysłowej, szkolenia z lekarzami zatrudnionymi w przemysłowej Służbie Zdrowia, lekarzami zatrudnionymi w innych Zespołach Opieki Zdrowotnej (Miejskim, Wojewódzkim, Akademickim), z lekarzami wojskowymi oraz pielęgniarkami zatrudnionymi w przemysłowej służbie zdrowia. Przeprowadzałem wizytacje konsultacyjno-instruktażowe podległych organizacyjnie przychodni i stanowisk pracy w zakładach, w których występowały szkodliwe dla zdrowia czynniki takie, jak: pary żrące i drażniące górne drogi oddechowe, nadmierne zapylenie, czynniki rakotwórcze, metale ciężkie (nikiel, chrom, kobalt), nadmierny hałas, wysokość, przeciążenie strun głosowych i inne.

Na szkoleniach głosiłem referaty z zakresu laryngologii przemysłowej oraz zapoznawałem kolegów lekarzy z kryteriami chorób zawodowych.

Jestem współautorem i autorem 21 publikacji, wygłosiłem 33 referaty z laryngologii przemysłowej, przeprowadzałem w 68 przychodniach i punktach felczerskich wizytacje konsultacyjno-instruktażowe oraz kontrolowałem zabezpieczenia robotników na stanowiskach pracy, na których występowały szkodliwe dla zdrowia czynniki, niejednokrotnie przekraczające dopuszczalne dla zdrowia parametry.

Na bieżąco szkoliłem się w Instytutach Medycyny Pracy w Łodzi, Sosnowcu, Lublinie, Klinice Foniatrycznej w Poznaniu, Centralnej Stacji Ratownictwa Górniczego w Bytomiu, na zebraniach szkoleniowych i posiedzeniach Towarzystwa Medycyny Pracy, Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, na Krajowych Zjazdach Otolaryngologów i Medycyny Pracy.

W 1976 roku Prezes Sądu Wojewódzkiego w Lublinie powołał mnie na biegłego sądowego z zakresu laryngologii, gdzie nadal pracuję w zespole przy ul. Nałęczowskiej w Lublinie.

Od 1979 roku do emerytury wchodziłem w skład Wojewódzkiej Komisji Zdrowia Kombatantów, której przez wiele lat przewodniczył prof. dr med. Jan Kowalewski a prezesował gen. bryg. Paweł Dąbek.

Świadczyłem usługi laryngologiczne na rzecz: inwalidów wojennych i ich rodzin, uczestników walk frontowych, więźniów politycznych z organizacji ruchu oporu: AK, BCh, WiN, z organizacji politycznych wyzwoleńczych – po II wojnie światowej, organizacji harcerskich, więźniów łagrów, Sybiraków, getta żydowskiego, więźniów z obozu hitlerowskiego w Zamościu (Dzieci Zamojszczyzny), więźniów Oświęcimia i Buchenwaldu, walczących w innych organizacjach politycznych rozsianych w kraju i za granicą, różnych zawodów i wyznań – robotników, księży, profesorów, rolników, pracowników fizycznych i umysłowych – kierowanych przez poradnie kombatanckie i lekarzy przychodni rejonowych na badania laryngologiczne i leczenie, np. przez dr. med. Mirosława Klepackiego, dr. Kazimierza Domańskiego i innych.

Od 1976 roku dodatkowo dojeżdżałem do pracy w Poradni Laryngologicznej ZOZ Bełżyce raz w tygodniu, a po przejściu na emeryturę – w 1998 r. – przez 5 lat prowadziłem własny Gabinet Laryngologiczny w Bełżycach. Od 1999 roku pracuję w Zespole Medycznym „Intermed” w Lublinie.

Kiedy zaczęły się spotkania koleżeńskie i praca Towarzystwa Ziemi Urzędowskiej w latach 1984–1994 służyłem kolegom i urzędowianom poradami laryngologicznymi w Ośrodku Zdrowia w Urzędowie, między innymi uczestnicząc w „Białych Niedzielach”, które później nazwano Dniami Konsultacji Medycznych.

Dr M. Pomykalski (pierwszy z lewej) podczas "Białej Niedzieli" w Urzędowie w 1993 r.

Do partii politycznych nigdy nie należałem. Moje motto życiowe to: „praca nad sobą i dla dobra drugiego człowieka”.

W czasie pracy zawodowej otrzymałem podziękowania i różne dyplomy, a nawet Minister Zdrowia i Opieki Społecznej – Tadeusz Szelachowski – wyróżnił mnie w 1984 r. odznaką: „Za wzorową pracę w Służbie Zdrowia”.

Moja rodzina to: żona Alicja – dr nauk rolniczych i syn Arkadiusz – farmaceuta, nauczyciel akademicki Lubelskiej Akademii Medycznej.